Al joko

(Teksto M.Redoulez muziko T.Faverial)

Dum cia finkarto dramkrias

nebulo aùroron strangolas

tro malfruas nun, mi ja scias

tamen al ci mi plu parolas.

Ĉar ci poreterne ekvekis

en mi la sentemon al Arto

nigrajn turmentojn ĝi forstrkis,

kune nin portis al bonfarto.

Verŝajne ci ne plu cin aùdis,

ĵus kiam marmore blankeca

malpendumita ci plu laùdis

kanton per diro plej apreca:

Gitaro nin morde regalas,

dum akordiono plenspiras,

fronte al morto ni batalas

kaj ni fiere plueniras.

Revenas la suno refrene

tra helaj kaj klaraj voĉsonoj,

ĉio ŝanĝiĝis jam serene.

plene ni ĝuu per kanzonoj.

Sed fluas la tempo forblova

sciante, ke ci ne plu estas,

ĉi tiu kantspektaklo nova

simple por lumaj steloj festas.